‘geniet van het leven, want het is niet altijd zo vanzelfsprekend’

Inmiddels is het meivakantie en gaat Mylan in de week van 11 mei weer naar school. Het is nog maar voor 2 dagen van 8.30-14.00 uur, maar het is beter dan niets. Mylan heeft er in ieder geval weer ontzettend zin aan en mama eigenlijk ook wel. Al hoewel, mama vind het ergens ook wel weer een dingetje om hem weer naar school te brengen en dan bij het schoolplein te moeten droppen....Ik ben heel benieuwd hoe de eerste keer gaat verlopen na zolang bij papa en mama thuis te zijn geweest. In het begin vond ik het dagelijks behoorlijk pittig om hem de hele dag om mij heen te hebben. Ik had eigenlijk al meer dan zat aan mezelf op dat moment, omdat het overlijden van Sylvan nog zo ontzettend vers was. Laat staan dat ik dan ook nog eens Mylan om mij heen had die de nodige aandacht van mij vroeg, wat ik vaak niet een hele dag kon hebben. Gelukkig was Mark ook veel thuis en kon ik mij af en toe even terug trekken als het mij even teveel werd. Verder ging ik veel naar mijn ouders en nam mijn vader hem nog wel eens onder zijn hoede. Mylan is dol op zijn opa en andersom natuurlijk ook. Opa is een techneut en Mylan is daar ontzettend geïnteresseerd in! Mylan hangt dus aan mijn vader zijn lippen. Want alles wat opa doet is interessant. En volgens Mylan weet opa ook alles haha, dus heel veel vragen worden vaak op opa afgevuurd en opa beantwoord ze met alle liefde. Ondertussen kan ik dan even heerlijk van mij af kletsen bij mijn moeder, datgene wat ik zo ontzettend hard nodig had en nog steeds heb. Inmiddels kan ik het al wat beter aan dat Mylan veel om mij heen is, maar toch trek ik het gewoon nog niet een hele dag. Ik merk dat mijn emmertje dan vol begint te lopen en ik mij daardoor op hem af ga reageren. Vreselijk vind ik het dat ik dat soms doe, want die jongen kan er natuurlijk ook niks aan doen dat hij veel thuis is omdat hij niet naar school gaat. Op zo'n moment probeer ik mij, als het kan, dan ook terug te trekken. Gelukkig is het lekker weer en speelt hij lekker met buurtkindjes uit de straat, waardoor ik op dat moment even tot mijzelf kan komen. Ik merk dat als ik wat meer momenten voor mezelf krijg ik ook leuker ben voor Mylan. Het voelt soms alsof ik enorm mijn best moet doen om een leuke mama te zijn voor Mylan en dat kost mij dan zo ontzettend veel energie, daar kan ik dan flink van balen. Maar aan de andere kant weet ik ook dat ik gewoon nog volop in een enorm lastig proces zit van rouw waarin mijn emoties ook alle kanten op vliegen en mij soms dus ook echt aanvliegen.

Ik heb gemerkt dat ik graag over Sylvan praat. Ik had het nooit verwacht van mijzelf, maar ik kom erachter dat ik het erg prettig vind om het van mij af te kunnen praten. Net zoals het delen zoals de meesten waarschijnlijk wel hebben gezien op mijn facebook, Instagram en op mijn blog natuurlijk. Dat vele delen waar ik inmiddels ook al wat minder goeie reacties op heb gehad of via via heb gehoord dat mensen er commentaar op leveren. Want 'Ellen deelt wel enorm veel hoor'. Maar hoezo zou ik de foto's van mijn kind niet mogen delen? Normaal als je net moeder bent geworden delen heel veel toch ook hun babyfoto's? Waarom zou ik dat dan niet mogen doen? Ik ben net zo goed voor de 2e keer moeder geworden en wil dat ook met trots laten zien. Want ja, ik ben er heus wel ergens trots op, hoe gek het ook klinkt. En ja ik deel ook veel verdrietige dingen, maar ja het is nou eenmaal ook ontzettend verdrietig en nog enorm vers. Maar Sylvan hoort er gewoon bij en dat zal ook altijd zo blijven. Alleen onze baby kunnen we niet verzorgen, maar alleen in ons hartje bij ons dragen. Van onze baby zullen er nooit meer nieuwe foto's bij komen, die ik vol trots kan laten zien. Wij moeten het doen met alle foto's en herinneringen die we nu hebben. En soms steekt mij dat toch wel ontzettend als ik iemand weer vol trots een baby foto zie delen, die bijvoorbeeld zijn of haar eerste lachje laat zien of trotse broer of zus samen met de baby laat zien. En nee, natuurlijk betekend dat niet dat ik het een ander niet gun....het is gewoon dat ik het ons gezin zo gegund had. Het was al allemaal niet zo vanzelfsprekend bij ons. En hoe blij we dan ook waren dat ik eindelijk in verwachting was, hoe keihard je dan van die blauwe wolk word getrapt als je zo de onzekerheid in word gesleurd en het dan ook nog eens zo moet aflopen. Ik kan je vertellen dat het mij dagelijks nog enorme pijn geeft. Pijn die ik misschien niet altijd vertoon aan iedereen, maar pijn die ik wel altijd en elke dag met mij mee draag. Het kan elk moment op komen borrelen en soms hou ik het een beetje tegen, maar soms lukt dat ook echt niet. Het is ook net waar ik ben en met wie ik ben en hoe ik mij bij de situatie voel, of hoe ik mij überhaupt op dat moment voel. Ook is het net wat een ander zegt en op wat voor manier. Ik merk dat het gewoon een heel pittig proces is waar je je weg in moet zien te vinden en dat veel mensen het gelukkig niet begrijpen. Maar daardoor maakt dat het soms ook wel eens heel lastig, omdat men er gewoon niet snel over begint. Ik merk gewoon dat er een soort taboe is over dit onderwerp. En ergens begrijp ik het wel, want het is natuurlijk ook niet niks en waarschijnlijk komt het voor teveel mensen te dichtbij omdat ze zelf ook zwanger zijn of kinderen hebben. Maar als je zwanger bent of kinderen hebt praat je daar toch ook over? Nou en dat is wat ik een klein beetje probeer te doorbreken bij sommige mensen, door juist veel te delen en te vertellen. Verder deel ik ook veel met een achterliggende boodschap. Namelijk; 'geniet van het leven, want het is niet altijd zo vanzelfsprekend' Of terwijl je mag in je handjes knijpen als je gezonde kids hebt, want voor velen mag dat helaas niet zo zijn. Er zijn denk ik velen die bijna alles er voor over zouden hebben om überhaupt een kindje te mogen krijgen, waar het helaas maar niet wil lukken. Die soms al jaren fertiliteitsbehandelingen moeten ondergaan, maar het hun maar niet gegund lijkt. Bij ons heeft het "maar" 2,5 jaar geduurd voordat we eindelijk zwanger waren van Sylvan. En na allemaal onderzoeken en een laparoscopie was de diagnose uiteindelijk: onverklaarbare onvruchtbaarheid. Gelukkig is bij ons toen de eerste iui poging direct gelukt. Maar ik besefte toen maar al te goed hoe zwaar zo'n traject, van een kindje proberen te krijgen, kan zijn en heel veel van je vraagt als gezin. En nou vond ik eerlijk gezegd ons traject niet zo zwaar als dat ik mij van tevoren had voorgesteld. Moet je nagaan wat sommige stellen moeten ondergaan die al jaren bezig zijn met iui, ivf, icsi of andere behandelingen en telkens maar weer teleurgesteld worden. Tel dus alsjeblieft je zegeningen, want er is zoveel moois in het leven om van te genieten!

Inmiddels heb ik contact met een maatschappelijk medewerker uit het ziekenhuis die ik kan bellen als ik het nodig heb. Deze vrouw heb ik de donderdag van het slechte nieuws van Sylvan nog gesproken, vanwege mijn moedergevoelens waar ik enorm mee in de knoei zat. Ik voelde mij erg fijn bij haar en kon merken dat ze bakken vol met ervaring had van ouders met kinderen op de nicu. We zouden die maandag daarop weer afspreken, omdat dan de bedoeling was dat ik die vrijdag naar huis zou gaan en Sylvan dus in het ziekenhuis zou blijven op de nicu. Dat is helaas anders verlopen..... Een paar weken na het overlijden merkte ik dat ik tegen wat dingen aanliep en niet zo goed wist hoe ik ermee om moest gaan. Ik heb het ziekenhuis gebeld en gevraagd of ik met haar in contact kon komen. Dit was geen probleem en de volgende dag belde ze mij al. Ik vond het erg fijn om haar weer te spreken, gezien het ook raar voelde om haar nooit meer te spreken na het hele gebeuren. Ik heb een uur met haar aan de telefoon gehangen en mijn hele verhaal kwijt gekund aan haar. Verteld hoe het met mij ging en met Mark en Mylan en hoe we de dagen door kwamen. Ik zei dat ik veel aan het schrijven was en dat mij dat enorm helpt. Ze gaf aan dat ik goed bezig was en ergens had ik gewoon even die bevestiging nodig. Want hoe weet je nou of je het juiste doet? Eigenlijk moet je gewoon doen wat goed voelt, maar toch heb je soms even die bevestiging nodig van iemand dat je het goed doet naar omstandigheden. Verder gaf ik aan dat ik het soms lastig vindt met hoe Mark rouwt en hoe ik dat doe. Mark heeft het er niet zo snel over en ik wil het er juist over hebben. Het verschil tussen man en vrouw is echt dat de vrouw over het algemeen meer minder goeie momenten heeft dan goeie momenten en dat dat voor de man andersom is. Nou is het heus niet zo dat dat bij elke man en vrouw zo geld, maar ik hoor en lees dat toch wel veel dat het bij de meesten zo gaat. Gelukkig had de maatschappelijk werkster een goeie opmerking, dat je niet moet verwachten van elkaar dat je gaat rouwen zoals de ander dat doet. Dat je elkaar in de waarde laat en het accepteert dat de ander het op zijn manier doet. Soms is dat natuurlijk wel even lastig, maar door goed met elkaar te praten daarover en je gevoelens daarin naar elkaar uit te spreken is het een stuk makkelijker om samen te rouwen maar dan beide op jou eigen manier. Gelukkig kunnen wij het er samen wel goed over hebben en ook onze gevoelens daarover uitspreken. Want uitspreken van je gevoelens is zo ontzettend belangrijk. Want een ander kan gewoon niet altijd weten hoe jij je voelt bij iets en hoe jij over iets denkt. Spreek het dus uit naar elkaar, dat voorkomt een hoop ergernissen.