'Ik wil je dit toch vertellen, ik zie iets wat er niet hoort te zitten'

daar zit je dan al in de kamer 's morgens vroeg omdat je niet kunt slapen omdat je hoofd overuren draait en je je tranen niet kunt bedwingen van de onzekerheid...
waarom? Omdat we slecht nieuws hebben gekregen tijdens de 30 weken groei echo voor mijn zwangerschapsdiabetes, waarbij de verloskundige iets heel anders ontdekte wat ze totaal niet vertrouwde....

'Ik wil je dit toch vertellen, ik zie iets wat er niet hoort te zitten' zegt de verloskundige terwijl ze een echo maakt....
'Ik ben hier alleen niet voor opgeleid en wil je doorsturen naar het ziekenhuis voor een extra echo'

Op dat moment zakte de grond al onder mijn voeten weg en wist ik niet wat ik moest denken en barstte ik in tranen uit...
Ze belde direct met het ziekenhuis en 1,5 uur later had ik al een echo.
Ik was ertussen geschoven, omdat ze wilden dat dit zo snel mogelijk uitgezocht ging worden.

Na een echo van een dik uur, waarbij ik tussendoor nog een keer moest plassen en lopen zodat de baby hopelijk zou gaan draaien voor beter beeld, bevestigde de gynaecoloog dat het vocht wat in de borstholte zat er niet hoorde te zitten en ergens vandaan moest komen.
Waar vandaan kon hij nu niet zeggen en wat de gevolgen ervan konden zijn kon hij ook niet zeggen. Meerdere onderzoeken zouden dit hopelijk uit kunnen wijzen.....

Ik moest direct bloed gaan prikken en de maandag daarop had ik wederom een echo om te kijken hoe het er voor stond.
De dag erna een gesprek met een klinisch geneticus en aansluitend een vruchtwaterpunctie. Die week erop zouden we dan ook de bloeduitslagen krijgen en op korte termijn de uitslag van de vruchtwaterpunctie. En eventueel, nadat het langer op kweek had gestaan, de uitgebreide uitslag van de vruchtwaterpunctie.

Wat het eventueel zou kunnen zijn volgens de gynaecoloog is het syndroom van down of chromosoom afwijkingen of bloedarmoede....
Maar hij zei dat hij het nu ook niet kon zeggen en dat alleen de onderzoeken dat hopelijk uit konden gaan wijzen.

Echt werkelijk waar de grond is onder mijn voeten weg gezakt en ik probeerde het nu even naast mij te parkeren omdat je toch nog niks weet. Maar van binnen werd ik helemaal gek!
Ik zag de ergste scenario's al door mijn hoofd heen gaan...want jemig wat word je toekomst dan ineens onzeker....

De vragen spookten door mijn hoofd....Zal het kindje een ernstige afwijking hebben? zal het kindje wel levensvatbaar zijn? Of valt het misschien allemaal wel mee? Wat als het wel een kasplantje word?
Ik probeerde er niet aan te denken, maar man oh man wat is dat dan moeilijk om dat niet te doen....