‘jij wil Sylvan zo vast wel even vasthouden?!’

In de loop van de dagen knapte ik lichamelijk gelukkig steeds meer op en ging mijn herstel naar verwachting enorm snel. Vergeleken met het herstel van Mylan zijn keizersnee was dit echt een wereld van verschil! Bij Mylan lag ik nog 5 dagen voor pampus met echt gigantische pijn. Nu was ik de volgende dag al op de been en ging ik zelfs al zelfstandig douchen en naar de wc en ging de katheter er al uit. De verpleegkundigen waren zelfs verbaasd om hoe makkelijk ik alweer van alles kon. Pijn had ik natuurlijk nog wel, maar het was niks vergeleken met de pijn die ik toen bij Mylan had. Nu had ik bij Mylan natuurlijk van 's ochtens vroeg tot 's avonds laat weeën stormen gehad door de wee opwekkers, met amper een adem pauze en werd er uiteindelijk toen pas besloten voor een keizersnee. Bij Sylvan ging ik er "zo goed als" uitgerust in en verliep de keizersnee in principe ook stukken rustiger dan bij Mylan. Dit gaf mij ook meer de bewegingsvrijheid om bij Sylvan te zijn natuurlijk. In plaats van met bed kon ik nu met een rolstoel die kant op. Want ondanks dat ik heel snel herstelde kon ik echt nog niet zo ver lopen en werd dat natuurlijk ook afgeraden door de verpleegkundigen. Dagelijks gingen we meerdere keren naar Sylvan op de nicu. Wel merkte ik dat we vaak de hele dag vol gepland hadden en enorm werden geleefd door de dag heen... ja zou je niet denken he als je in het ziekenhuis ligt! Nou dit was een beetje het "schema" elke dag: 

7.00 uur werd ik gewekt om te kolven

7.30/8.00 uur douchen en omkleden

8.00/8.30 uur ontbijten

9.00 naar Sylvan op de nicu

10.00 uur kolven

10.30/11.00 uur kwam er vaak visite en gingen we naar Sylvan (afhankelijk van wie het was en of het kon en mocht vanwege behandeling van Sylvan)

12.00/12.30 lunchen

13.00 uur kolven

13.30 uur even een rust moment voor mij (verplicht door de verpleegkundigen;)

15.00/15.30 uur naar Sylvan op de nicu (soms ook met visite)

16.30 uur kolven

17.30 uur naar Sylvan op de nicu

18.00/18.30 uur avond eten

19.00 uur naar Sylvan op de nicu

20.00 uur kolven

20.30 uur eindelijk een beetje in de rust op bed tv kijken of een boekje lezen. Of even alle mensen beantwoorden die berichtjes naar mij gestuurd hadden.

23.00 uur kolven

23.30 uur slapen

3.00 uur kolven

7.00 uur weer kolven en dan begon vaak dat hele schema weer opnieuw.......

In die dagen vonden de nicu verpleegkundigen dat Sylvan het boven verwachting goed deed. Elke dag zagen ze eigenlijk wel vooruitgang, zoals het steeds meer zelf gaan ademen met steeds minder ondersteuning. Helemaal gezien zijn problemen bij de longen was dit herstel sneller dan verwacht. Ook het vocht, waarvan per kant wel 3 buisjes vol van 30 ml was gehaald wat enorm veel was voor zo'n klein lijfje, bleef eigenlijk zo goed als weg. Wat ook een positief teken was. Wel had hij 2x een klaplong, maar volgens de kinderartsen was dit een niet zo groot probleem en herstelde hij er ook best snel van. Het leek erop dat hij goed herstelde betreft het probleem bij zijn borst, maar helaas werden er op de EEG wel epileptische activiteiten te zien. Deze EEG werd dag en nacht gemonitord door een aantal naaldjes die altijd in zijn hoofd zaten en zijn hersenactiviteiten konden meten. En een aantal keer per dag werden er ook andere metingen en echo's gemaakt om Sylvan in de gaten te houden op allerlei mogelijke manieren. Helaas konden ze niet goed zien wat die epileptische activiteiten nou inhielden en of het eventuele ernstige gevolgen zou hebben. Wel werd ons continu verteld dat het nog alle kanten op kon gaan, zowel goed als slecht..... Sylvan hield erg veel vocht vast in zijn hoofd, wat eigenlijk ook een raadsel was waar dit vandaan kwam. Door het vele vocht was de EEG die continu gemaakt werd niet betrouwbaar genoeg om hierover iets te zeggen. Hiervoor zou dus een MRI gemaakt moeten worden, maar daarvoor was Sylvan nog niet stabiel genoeg. Voor de MRI moest hij namelijk verplaats worden naar een andere afdeling waar ze die MRI konden maken. Dit zou dan via een transport couveuse (zie kopje foto's) gebeuren die voor hele kwetsbare en zieke te vroeg geboren baby's is. Zodra hij dus stabiel genoeg zou zijn zou die MRI direct gemaakt worden.

In de loop van de dagen probeerden ze Sylvan dus stabiel genoeg te krijgen om naar de MRI te gaan. Liever gisteren nog dan vandaag, want ze wilden natuurlijk zo snel mogelijk weten wat die epileptische activiteiten zouden betekenen voor Sylvan zijn toekomst....

Donderdag 6 februari.....

Zoals elke ochtend deden we zo onze "rituelen" van de dag. Kolven, douchen, omkleden, ontbijten, naar Sylvan toe, visite over de vloer en even rusten.... Althans ik was van plan die middag te gaan rusten maar dat verliep toch even anders. Sylvan was volgens de artsen stabiel genoeg om naar de MRI te gaan, dus die middag rond 14.00 uur stond die gepland. Mark had gevraagd of hij mee kon naar de MRI, maar de kinderarts gaf aan dat het niet zo zinvol was omdat hij toch maar tot de deur mee mocht. Daarom had hij besloten om even naar huis te gaan om nog wat te klussen zodat ik ook even kon slapen. Hij zou dan rond 4 uur weer terug zijn want dan zou Sylvan ook weer terug zijn van de MRI. Zodoende ging Mark weg en ik ging even plat om mijn rustmomentje te pakken. Ik lag nog niet zo heel lang tot Mark ineens weer in de kamer stond en zei; 'jij wil Sylvan zo vast wel even vasthouden?!' Ik was verbaasd en het drong even niet tot mij binnen dat ik Sylvan echt vast zou mogen houden! Mark was, toen hij onderweg was naar de auto, in de gang de artsen tegen gekomen die net Sylvan met de transportcouveuse naar de MRI brachten tegen en die hadden gezegd tegen hem dat Sylvan na de MRI toch weer overgelegd moest worden naar de couveuse en daarom ook wel even bij mama en papa in de armen kon. Nou zoiets laat je je natuurlijk geen twee keer zeggen!! Ik was direct klaar wakker en wachtte ongeduldig tot het zo ver zou zijn dat Sylvan weer terug was van de MRI. De verpleegkundigen zouden het laten weten als hij er weer was waarna wij natuurlijk direct die kant op gingen. Op een gegeven moment kregen wij het teken dat Sylvan weer bijna terug was op de nicu en gingen wij dus zo snel mogelijk die kant op. Ik voelde van alles op dat moment. Ik was een beetje zenuwachtig zelfs, maar had er ook enorm zin in! Je bent al 5 dagen moeder, maar hebt je kind nog geen enkel moment vast mogen houden..... We kwamen er aan en Mark moest zoals gewoonlijk zijn handen desinfecteren voordat we naar binnen gingen en zette mij in de rolstoel alvast voor de deur neer. Ik zag door het raampje de transportcouveuse staan en werd er nog een beetje meer zenuwachtig van. Ik merkte dat ik het toch wel erg spannend vond en niet zo goed wist wat ik nou moest voelen. Mark drukte op de knop om de deur te openen en binnen moest ik mijn bandje af doen en mijn handen desinfecteren. Mark reed mij naar Sylvan zijn couveuse en daar stond het grote gevaarte al klaar met onze kleine Sylvan erin. Er werd een speciale stoel voor mij neergezet waarop ik wat comfortabeler kon zitten en op mijn schoot werd een voedingskussen neergelegd zodat Sylvan wat comfortabeler kon liggen vanwege al zijn buisjes en slangetjes die hij natuurlijk nog steeds had. Er stond een paar man om ons heen om Sylvan vanuit de transportcouveuse over te hevelen naar mijn schoot. Er gebeurde nogal veel om mij heen en ik wist niet zo goed waar ik moest kijken en hoorde ondertussen van alles piepen en doen omdat Sylvan natuurlijk even los moest van alles slangetjes en buisjes om weer aangesloten te worden op zijn plek op de nicu. Hij werd bij mij op schoot gelegd en Sylvan werd weer aangesloten op alles en ze moesten het één een ander vastmaken met tape aan mijn arm zodat we ons beiden zo prettig mogelijk zouden voelen. Toen de verpleegkundigen eenmaal klaar waren en Sylvan bij mij op schoot lag en ik besefte dat ik hem eindelijk vast had brak ik volledig..... Het was zo'n dubbel gevoel op dat moment. Aan de ene kant was ik blij dat ik hem eindelijk vast kon houden en genoot ik er ontzettend van. Aan de andere kant deed het mij zo zeer om mijn prachtige mannetje zo in de armen te moeten hebben met van alles en nog wat aan zijn kleine lijfje. Dat ik hem niet gewoon lekker met zijn buikje tegen mij aan kon leggen op mijn borst en hem fijn kon knuffelen en lekker aan zijn haartjes kon ruiken zoals je als moeder het liefst doet als je net een kind hebt gekregen. Helaas was het niet anders en probeerde ik op dat moment maar zoveel mogelijk te genieten van het moment en kon mijn ogen niet van hem af houden. Ik streelde met mijn hand zo zacht mogelijk langs zijn gezicht, over zijn wangetjes, langs zijn wenkbrauwen, zijn kleine baby lipjes en het voelde al steeds meer vertrouwder. Mark maakte heel veel foto's op dat moment, want we probeerden alles maar zoveel mogelijk vast te leggen. Ik heb een hele tijd genoten van mijn kleine jongen bij mij op schoot en daarna werd hij door de verpleegkundigen bij Mark op schoot gelegd. Ook Mark genoot intens van het eerste moment dat hij zijn jongste zoon voor het eerst mocht vasthouden en ook hiervan maakten we weer veel foto's.

Nadat we een hele tijd hadden genoten van ons prachtige kleine mannetje was het tijd om naar mijn kamer te gaan omdat de neonatoloog nog zou komen om verhaal te doen over de MRI. Niets vermoedend gingen we weer terug naar de kamer en wachten we daar totdat de neonatoloog zou komen. Niet veel later klopte de neonatoloog aan en kwam ze binnen met 2 man extra die in opleiding waren. Ze kwam binnen lopen en ik voelde aan de hele sfeer dat het niet goed was......