'nou die kleine heeft wel een enorm zwembad'

We waren inmiddels bijna een week verder waarin ontzettend veel was gebeurd en besproken.
De maandag daarop hadden we weer een echo gehad om te kijken hoe de kleine het deed en hoe het vocht in de borstholte eruit zag.
Het vocht was gelukkig niet meer geworden, voor zover de gynaecoloog kon zien. Maar minder helaas ook niet....
Verder werd de baby weer grondig van top tot teen gecheckt en kon deze gynaecoloog ook niks geen andere afwijkingen vinden behalve het vocht in de borstholte.

'nou die kleine heeft wel een enorm zwembad' aldus de gynaecoloog. Die doelde op de enorme hoeveelheid vruchtwater die ik had.
Zoveel, dat er het risico was dat mijn vliezen elk moment zouden kunnen breken volgens hem.
Gezien ik op dat moment 31 weken was en het kindje het natuurlijk bijna altijd het beste heeft in de buik, brengt dat ook nog een risico met zich mee.
Want tja, er zat nou eenmaal vocht in de borstholte van de baby.
Dus zodra de baby geboren zou worden, zouden de longen niet uit kunnen zetten, dus kon het kindje niet ademhalen.
Er moest dan dus zo snel mogelijk gehandeld worden door middel van 2 drains in beide borstholtes aan te brengen zodat het vocht eruit kon en de longen zich konden ontplooien, zoals de gynaecoloog dat benoemde.

De volgende dag hadden we een afspraak staan met de klinisch geneticus.
De klinisch geneticus heeft alle verstand van het DNA en de afwijkingen die gevonden kunnen worden.
Als eerste heeft ze een stamboom gemaakt van onze families, om te kijken of daar iets in te vinden valt betreft bijzonderheden.
Daarna heeft ze uitleg gegeven over de meest voorkomende chromosoom afwijkingen 21, 18 en 13.
Dit zijn het Down-, Edwards, of Patausyndroom en nog een aantal die daar onder vallen.
Deze 3 worden als eerste getest en daarvan zouden we na 3 dagen de uitslag krijgen of 1 van die wel of niet is gevonden.
Is het niet 1 van deze 3, dan werd er een uitgebreider onderzoek gedaan naar alle andere chromosomen. Deze uitslag was pas na ongeveer 14 dagen bekend.

Na het verhelderende gesprek met de klinisch geneticus was het tijd voor de vruchtwaterpunctie.
Ik keek er als een berg tegen op en liep met lood in de schoenen die kant op.
Met 3 man sterk waren ze aanwezig in de ruimte, dus ik zei voor de grap; 'ah, 2 man extra om mij straks vast te houden?!'
Ze moesten lachen en voor mij haalde dat een heel klein iniemieni beetje de druk van de ketel.
Maar eerst gingen we nog even met de gynaecoloog zitten die de vruchtwaterpunctie zou gaan uitvoeren.
'hoe is het nou na afgelopen week?' zei de gynaecoloog en ik schoot weer volledig vol op dat moment.....
Combinatie van de spanning voor de vruchtwaterpunctie en natuurlijk alles wat in een week tijd op ons af was gekomen.
De doos tissues werd tevoorschijn gehaald en hij gaf mij alle tijd om weer even op adem te komen.

Na een kort gesprek, waar ik even mijn gedachten kwijt kon over wat er allemaal gebeurd was de afgelopen week en hoe we er nu in stonden, was het tijd voor de vruchtwaterpunctie.
'ben je er klaar voor?' zei de gynaecoloog 'Nee!' zei ik resoluut, want ik was er eigenlijk niet echt klaar voor....
Ik kreeg alle tijd en ruimte om mij voor te bereiden en het werd mij zo comfortabel mogelijk gemaakt.
Het zweet brak mij uit en ik voelde mij een beetje misselijk en naar worden.
Ik gaf aan dat ik niks wou zien en dat hij niet moest vertellen wat hij allemaal ging doen.
'ik wil nog wel contact met je houden' gaf hij aan. Waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat ik niet zou schrikken tijdens het prikken.
'lig je zo goed?' vroeg de gynaecoloog 'ja, ik doe maar net of ik op het strand lig' zei ik tegen hem.
Hij moest lachen en vroeg op welk strand ik lag...'de bahama's ofzo' zei ik 'is het mooi daar?' vroeg hij 'geen idee, ben er eigenlijk nog nooit geweest' was mijn antwoord.
Uiteindelijk ging diegene die de gynaecoloog assisteerde in het verhaal mee en kregen we het over allerlei tropische vakantie bestemmingen terwijl hij mij aan het voorbereiden was.
Ik vond het erg prettig dat ze er in mee gingen en mij op deze manier een beetje probeerden af te leiden.
Uiteindelijk viel de prik wel mee, maar toch was ik blij dat het achter de rug was.
De assistente wou daarna nog een buisje bloed afnemen, maar ik moest nog even op adem komen en zei; 'doe hem maar eerst en neem maar flink wat buisjes af' Ik doelde op mijn man. Ze moest lachen en gaf aan dat vaker te horen van vrouwen.

Nadat ik weer een beetje bijgekomen was en het bloed ook was afgenomen werd ik naar de verloskundige afdeling gereden en moest daar een half uur aan de ctg om de kleine in de gaten te houden.
Na een half uur zag alles er prima uit en mochten we gelukkig weer naar huis.
De komende 24 uur moest ik rustig aan doen omdat er een iets vergrootte kans was op het breken van de vliezen door de punctie.
Zoonlief was bij mijn ouders, dus ik kon ook echt goed in de rust.
Was ook wel nodig, want ik was moe en had vervelende harde buiken wat een reactie was op de punctie.

Voor nu hadden we weer even rust en zouden we dus 3 dagen later via een telefonische afspraak de uitslag krijgen van de vruchtwaterpunctie.
Geen idee wat ons te wachten stond, maar voor nu konden we niks anders dan afwachten......