‘nou…en dat was het dan’

12 weken verder zijn we alweer. Of nou ja nog maar.... 12 weken geleden dat hij geboren werd, 11 weken geleden dat wij hem hebben moeten laten gaan en 10 weken geleden dat we hem begraven hebben. Soms voelt het alsof het al veel langer geleden is dat Sylvan werd geboren, maar in werkelijkheid is het nog maar zo kort geleden. Ik denk dat het soms voor mij alweer zo lang geleden voelt omdat ik mij fysiek ontzettend goed voel. Mijn lichamelijke herstel is heel snel gegaan in vergelijking met hoe het bij Mylan ging. Verder heb ik veel afleiding omdat Mylan natuurlijk thuis is vanwege corona. Ook Mark is veel meer thuis omdat hij maar gedeeltelijk naar zijn werk kan en de rest thuis moet doen. En ook voetbal gaat niet door natuurlijk. Aan de ene kant vind ik het ontzettend fijn om die afleiding te hebben en extra veel samen te zijn, aan de andere kant merk ik vaak wel dat ik hormonaal nog aan het ontzwangeren ben en met het verdriet van Sylvan die er niet meer is vliegt het mij dan soms extra hard aan... Op zo'n moment kan ik mij ineens heel erg verdrietig en eenzaam voelen. Alle prikkels om mij heen zijn dan even teveel, ik moet dan echt tot mijzelf komen. Ook heb ik wel eens moeite met mijlpalen die ik bij andere moeders hoor of zie over hun pasgeboren baby's. Op zo'n moment komen de gedachten dan ook omhoog of Sylvan zijn eerste lachje had laten zien en of hij misschien al thuis was geweest. Het zogezegde 'wat als' gevoel.... Ik weet het, ik haal hem er nooit mee terug helaas, maar oh wat zou ik extra trots zijn geweest op elke mijlpaal die Sylvan had laten zien.

Nu ben ik bezig met hele andere "mijlpalen". Minder leuke mijlpalen helaas.... Zoals ons eerstvolgende gesprek in het ziekenhuis met de perinatoloog en neonatoloog, zodra het weer mogelijk is vanwege de corona. De uitslag van de obductie. De eventuele gevolgen voor onze toekomst, afhankelijk van wat er uit de obductie komt. Als er al iets uit de obductie gaat komen, want ook dat houdt mij enorm bezig. Aan de ene kant wil ik graag de vraagtekens weghalen hoe het is gekomen dat er iets mis is gegaan in zijn hoofdje. Aan de andere kant ben ik ook ontzettend bang voor de uitslagen, bang dat we er misschien toch iets aan hadden kunnen doen.... Mijn gevoel zegt continu zo ontzettend hard dat hij eerder gehaald had moeten worden. Dat daar iets mis gegaan is. Maar ik hoop zo ontzettend dat dat gevoel niet klopt. Voor nu probeer ik dat gevoel steeds naast mij te parkeren, omdat ik weet dat ik het antwoord nu toch nog niet ga krijgen. Het maakt mij alleen maar verdrietig en onzeker als ik met die gedachte bezig ben. Daarom probeer ik mij zoveel mogelijk bezig te houden met het hier en nu en probeer ik extra te genieten van alle fijne momenten die ik samen met Mylan, Mark en anderen beleef. Gelukkig lukt mij dat bijna elke dag wel, maar er zijn soms ineens momenten dat Sylvan weer extra naar boven komt en mijn hoofd dan gaat malen en ik het verdriet nog meer omhoog voel komen dan het verdriet wat er dagelijks al is.

Ook Mylan heeft het er nog vaak over, ook op de meest onverwachtse momenten soms.Hij speelt de laatste tijd steeds vaker rollenspellen over de dood. Enorm confronterend soms, maar ik weet ook dat dat zijn manier van verwerken is.  Laatst kwam hij op een ochtend beneden toen hij net wakker was en het eerste wat hij zei was; 'mijn papa is dood en nu ben ik alleen, mag ik nu bij jullie wonen? Hebben jullie al kindjes?' op dat momenten wisten Mark en ik even heel kort niet wat we moesten zeggen en na een paar tellen gingen we maar mee in zijn rollenspel. En zoals kinderen zijn kunnen ze soms dingen zonder enige nuance vertellen aan een ander. 'mijn broertje is dood' of aan een complete vreemdeling die een baby bij zich heeft; 'wij hebben geen baby meer, want die is dood' Die momenten vind ik soms best lastig en weet ik ook niet altijd of ik moet regeren en hoe ik zou moeten reageren. Vaak reageer ik dus maar verder niet, maar merk ik wel eens dat het op dat moment vrij ongemakkelijk kan aanvoelen voor zowel mij als voor anderen.

Omdat het begrip voor Mylan 'Sylvan zit voor altijd in je hartje' niet echt te begrijpen is en ik merkte dat hij iets tastbaars nodig had, kwam ik op het idee om een knuffel van Sylvan te laten maken. Via Instagram kwam ik knuffelmakers tegen en ben ik eens rond gaan neuzen en heb ik contact met ze gezocht. Ik heb ons verhaal kort verteld en ik moest een paar foto's van Sylvan sturen waarvan ze dan een knuffel zouden maken. Inmiddels heeft Mylan de knuffel Sylvan dan ook al ontvangen en merk ik dat het hem ontzettend helpt. Hij speelt er soms ook rollenspellen mee en gaat dan spelen met Sylvan de knuffel. Ontzettend dubbel om te zien, want ik had hem natuurlijk liever de echte Sylvan gegund.... Verder gaan we natuurlijk naar Sylvan zijn tuintje toe om even wat moois neer te zetten. Het grafje waar Sylvan ligt ben ik maar zijn tuintje gaan noemen omdat ik Sylvan zijn grafje niet fijn vindt klinken. En omdat er nog allemaal grond ligt en we er elke keer wat inzetten lijkt het natuurlijk ook wel een beetje op een tuintje die je aan het aankleden bent. Zolang het monumentje nog niet af is, vind ik het in ieder geval fijn om er een beetje mooi en warm plekje van te maken, want anders voelt het zo kil. Mylan zegt dan vaak gewoon 'gaan we al naar Sylvan toe?' alsof het de normaalste zaak van de wereld is om zo je broertje op te moeten zoeken. Ik moet zeggen dat als ik met Mylan erheen ga ik eigenlijk nooit hoef te huilen, maar als ik er alleen ben vaak een traan moet laten. Op zo'n moment krijgen mijn gedachten natuurlijk ook de kans om alles weer voor je te zien waarvan je dan het verdriet alweer op voelt borrelen. Het moment dat ik de begraafplaats op loop en het pad weer loop, die we toen ook liepen met het mandje met Sylvan erin in onze handen, zie ik alles van de dag van de begrafenis ook weer voor me. Dit was natuurlijk de laatste dag dat we Sylvan hebben gezien en we het mandje uiteindelijk moesten sluiten om hem te begraven.

Deze dag staat mij nog heel goed bij omdat we het allemaal zo hebben kunnen doen zoals we wilden. 's Ochtens vroeg om 9 uur op 14 februari hadden we afgesproken met de familie in de koffiekamer van het gebouw ,daar waar Sylvan opgebaard lag. Voor de kinderen hadden we kleine houten sterretjes meegenomen om te versieren voor op het mandje. We vonden het namelijk belangrijk om de kinderen er ook bij te betrekken. Ten eerste omdat het voor hun ook allemaal niet niks is om zoiets mee te maken. Ten tweede om ze bezig te houden, omdat het wachten en stil zitten voor hun vaak allemaal ontzettend lang duurt. In die tussentijd kon de familie nog bij Sylvan kijken als ze dat wilden. Niet iedereen voelde zich daar prettig bij en daarom gaven we ook iedereen de vrije keuze om wel of niet te gaan kijken. Mylan liet vol trots zijn broertje zien aan iedereen alsof er niks aan de hand was. Zo bijzonder hoe kinderen er mee om gaan op zo'n moment. Misschien was dat ook wel omdat hij nog niet besefte dat dit de laatste dag zou zijn dat hij hem kon zien en aan kon raken. En toen werd het tijd om het mandje te gaan sluiten...... Ik vond het lastig en het deed mij zeer dat dit echt de laatste keer was dat ik hem kon zien en kon aanraken. Mark en ik leunden boven zijn mandje en ik keek vol trots tussen mijn tranen door naar ons prachtige mannetje. Man man wat een pijn voel je dan als je beseft dat het steeds dichterbij gaat komen dat je je kindje voor het laatst ziet en aan kunt raken. Mijn gedachten stonden even stil op dat moment en het enige wat ik kon was huilen terwijl ik naar ons mooie ventje keek. We sloten samen als gezin het mandje en toen was het tijd om naar de aula toe te gaan waar we de dienst hielden. We hebben het mandje zelf naar de aula gebracht met een stoet van familie achter ons aan. Het voelde zo onnatuurlijk en onwerkelijk om dit te doen, maar toch ook weer fijn om dit samen met onze familie te kunnen doen. Rond half 11 zou de dienst plaats vinden, maar rond 10 uur kwamen de eerste mensen al binnen druppelen. We hadden wel verwacht dat er meer mensen zouden komen dan dat er zitplaatsen waren, maar de hoeveelheid mensen die uiteindelijk allemaal kwamen deed ons zo ontzettend goed. We voelden ons zo gesteund op dat moment en al die warme knuffels die we kregen deed ons zoveel goeds. Dus nogmaals dank voor jullie komst! De dienst verliep zoals we wilden en op een gegeven moment was het tijd om in besloten kring het aller laatste afscheid te gaan nemen van Sylvan. We tilden Sylvan in zijn mandje naar zijn plekje toe en op het moment dat we de deur uit stapten en Mylan achter het mandje ging staan om mee te tillen barstte hij in huilen uit. Waarschijnlijk besefte hij nu dat het laatste moment eraan zat te komen.... Mijn vader pakte hem op en ik brak op dat moment ook weer omdat het gewoon hartverscheurend is om je kind zo intens verdrietig te zien. Het afscheid samen met de familie voelde warm en we voelden ons gesteund. De spreekster sprak een aantal mooie woorden en de kinderen mochten de ballonnen op laten en knuffels bij Sylvan gooien zodat hij niet alleen zou zijn. En toen kwam het moment dat we echt de laatste keer afscheid konden nemen. Diep van binnen had ik het gevoel om hem eruit te halen en mee te nemen, want je hoort je eigen kind gewoon niet te overleven. Het voelde gewoon naar om hem daar achter te moeten laten, wetende dat er straks een bult zand op hem gegooid zou worden. We hebben de tijd genomen om op onze manier ons laatste afscheid te nemen en liepen toen als laatsten terug naar de aula. Ik kwam binnen in de aula, ging zitten op een stoel en zei 'nou...en dat was het dan'. Want de hele week word je zo geleefd door alles wat je moet regelen en dan ineens is dat voorbij. Het voelde nog steeds zo onwerkelijk wat er nou allemaal gebeurd was de afgelopen tijd en we zaten nog steeds in de regelmodus. 

Na de begrafenis zijn we naar ons huis gegaan met onze familie waar we een lunch hadden geregeld. Gelukkig hebben we super lieve buren en hebben die de catering opgevangen zodat alles vast al klaar gezet kon worden bij ons thuis. Iedereen kon even bijkomen en de kinderen konden lekker spelen met elkaar. Na een tijdje ging de familie weer naar huis toe en hebben we de boel een beetje opgeruimd samen met mijn ouders.Toen mijn ouders ook weg waren zijn we aan het eind van de middag op de bank geploft en er de rest van de middag en avond niet meer vanaf gekomen.       We waren alle drie kapot en verslagen en hadden even helemaal nergens meer zin in.....