‘Ohnee! echt waar? zijn ze gebroken??’

03-03-2020

In de voorjaarsvakantie zijn we even naar IJsselmuiden geweest waar ze in de sporthal allemaal springkussens en dergelijke hadden neergezet voor de kids tijdens de vakantie. Hartstikke leuk natuurlijk, kon Mylan zich even uitleven daar! Mark was deze week nog vrij dus gingen we met z'n 3en die kant op.                       
Ik was natuurlijk sowieso nog afhankelijk van anderen, gezien het nog maar 2 weken geleden was dat ik een keizersnee had gehad. Mijn ouders zouden ook nog komen met de kids van mijn zusje en mijn schoonzus met haar beide kids. hartstikke gezellig! We waren er al om 10 uur in de ochtend en toen was het al behoorlijk druk. We zijn maar op de tribune gaan zitten, daar was het was rustiger. Want al die drukte vloog mij af en toe nog best wel aan....                                                         
Ik merkte op een gegeven moment dat ik er toch niet lekker zat.                                   
Het was er erg druk en ik vond het lastig dat ik Mylan niet continu zag. Ik kreeg van binnen ineens een beangstigend gevoel, merkte ik op. De angst dat er iets zou gebeuren met Mylan..... Nou dit ken ik totaal niet van mezelf! Ik ben, al zeg ik het zelf, best een relaxte moeder normaal. Maar merk dat sinds het overlijden van Sylvan er af en toe scenario's door mijn hoofd vliegen dat Mylan ook iets overkomt. Nou weet ik dat het overlijden van Sylvan nog enorm vers is, maar vind het soms lastig om met die gedachtes om te gaan. Net zoals de gedachtes die ik daar kreeg toen ik enorm veel moeders zag met kinderwagens en kleine baby's....'waarom is ons dit afgenomen?' 'waaraan hebben we dit verdiend?' ik had zo graag ook vol trots rond gelopen met onze kleine Sylvan in een kinderwagen of lekker veilig in mijn armen. Maar helaas mocht het niet zo zijn..... Waarschijnlijk hoort het bij het stukje rouw en verwerken van wat er allemaal op ons af is gekomen de afgelopen periode.

Want wat is er nou eigenlijk allemaal gebeurt de afgelopen periode.....


Donderdag 30 januari 

Deze dag hadden wij weer een afspraak bij de gynaecoloog-perinatoloog voor een echo om te kijken hoe het met onze kleine ging. Hij "zwom" nog lekker rond in mijn buik en had het verder nog prima die dag.Tijdens de echo werd alles weer grondig gecheckt en wederom werd er niks anders gevonden dan het vocht wat in de borstholte zat. Het was gelukkig ook amper toe genomen, dus dat was positief op dat moment. De gynaecoloog gaf wederom aan dat ik nog steeds enorm veel vruchtwater had en de vliezen echt elk moment zouden kunnen breken.                                      Ondertussen hadden we daarvoor ook uitslag gekregen van de 2e test van de vruchtwaterpunctie en ook daar werd niks in gevonden! Na de echo hebben we een datum geprikt voor de geplande keizersnee rond de 36 weken, gezien ik het fysiek niet zou trekken om te moeten wachten tot de 38 weken. Dinsdag 18 februari zou de dag worden dat Sylvan gehaald zou worden....Mylan zou de nacht van donderdag op vrijdag bij mijn ouders slapen om mij te ontlasten. Gezien hij de volgende dag een studiedag had en ik het niet trok om hem de hele dag om mij heen te hebben.

Donderdagnacht 4.00 uur.....

Alsof het zo moest zijn, omdat Mylan toevallig die nacht bij opa en oma sliep, braken die nacht mijn vliezen rond 4.00 uur.....Ik werd wakker omdat ik een 'plopje' voelde toen ik mij omdraaide en daarna het vruchtwater voelde stromen.                                     
Ik maakte Mark wakker en zei dat mijn vliezen waren gebroken. Mark schrok wakker en heb ik nog nooit zo snel uit bed zien gaan! 'Ohnee! echt waar? zijn ze gebroken??' stamelde Mark uit en ik zei dat ik direct ging bellen naar spoed verloskunde zoals afgesproken. Ondertussen pakte Mark de laatste spullen voor mij en hem die we nodig hadden in. De vluchtkoffer had ik al klaar staan vanaf week 30, dus het waren nog even wat laatste dingetjes die erin moesten.
De ambulance was er al vrij snel, ik moest alleen nog wel de trap aflopen om naar de brancard te gaan. 'kan dat wel?' zei ik tegen de ambulanceverpleegkundige 'straks loop ik leeg?' maar volgens haar kon het prima en ik moest maar op haar vertrouwen. En inderdaad ik liep de trap af maar gek genoeg gebeurde er helemaal niks....            Binnen no time lag ik in de ambulance en gingen we met blauwe zwaailampen de weg over met een rotvaart. Mark moest erachteraan rijden met de auto. Gelukkig was het midden in de nacht en lag iedereen te slapen....

Aangekomen bij het ziekenhuis werd ik zo snel mogelijk naar de afdeling verloskunde gebracht en stond er 3 man sterk in de kamer om alles te "installeren" bij mij. Ik werd direct aan de ctg gelegd om te kijken hoe de kleine het deed.Gelukkig had hij het nog prima bij mij, dus geen zorgen op dat moment betreft onze kleine man. Nadat ik "geïnstalleerd" was aan alle toeters en bellen kreeg ik het eerste longrijpingsprikje. Ik was toen nog maar 33 weken en 4 dagen zwanger, dus ze wilden zoveel mogelijk zijn longen proberen te laten rijpen. Gelukkig had ik nog geen ontsluiting en nog geen weeën, maar om het zo lang mogelijk uit te stellen werd ik direct aan de weeënremmers gelegd. Toen ik de prik kreeg dacht ik dat het wel mee viel en zei; 'oh is dat alles, ik voelde het niet eens?' maar toen zei de verpleegkundige dat het vervelende ging komen bij het inspuiten en het moment dat ze dat deed werd het mij even teveel allemaal. Het zweet brak mij uit en ik werd niet lekker en alles begon te draaien 'haar bloeddruk daalt snel!' gaf een verpleegkundige aan en ze zei tegen mij; 'je kunt elk moment flauw vallen!' Gelukkig handelden ze enorm snel en werd er een extra infuus geprikt om mij zo snel mogelijk vocht toe te dienen en werden er nog wat andere handelingen gedaan om mijn bloeddruk weer te laten stijgen. Gelukkig viel ik niet flauw en steeg mijn bloeddruk redelijk snel weer, maar had ik wel even nodig om hiervan bij te komen.

Toen ik eenmaal aan alle kanten was gecheckt werd ik verplaatst van de verloskundige afdeling naar de obstetrische high care.                                                      Eenmaal daar aangekomen werd ik goed in de gaten gehouden en mocht ik niet al teveel. Alleen van bed om naar de wc te gaan en verder niet....alles om er maar voor te zorgen dat er geen weeën zouden komen.                                                                                 
Die vrijdagavond dacht ik eindelijk lekker te kunnen gaan slapen rond 22.00 uur, maar dacht mijn vruchtwater daar anders over.... Toen ik eenmaal ging liggen ging alles van onderen weer stromen. Echt een heel vreemd gebeuren, want het lijkt net of je incontinent bent....je houdt het gewoon echt niet tegen!                                                     
Dat ging zeg maar door tot 2.30 uur in de nacht na tig keer naar de wc te zijn geweest en de verpleegkundigen mijn bed een aantal keer hadden verschoond en de kamer hadden gedweild. In die tussentijd had ik ook alweer een tijd aan de ctg gelegen omdat ik steeds meer harde buiken kreeg die pijnlijker werden en steeds sneller op elkaar kwamen. Daarvoor kreeg ik naast het infuus met weeënremmers ook nog 2 keer een extra snel werkende weeënremmer die ik oraal moest innemen. Later werd er ook nog een echo gemaakt om te kijken hoe de kleine lag en of hij al meer was ingedaald. Tevens moest er inwendig gecheckt worden of ik misschien al ontsluiting zou hebben. Gelukkig was dit nog niet zo.....Eindelijk kon ik dan rond een uur of 3 gaan slapen om uiteindelijk rond 5 uur al weer wakker te worden gemaakt omdat ik het 2e longrijpingsprikje moest hebben. Ik werd wakker in een drijfnat bed omdat ik tijdens de 2 uren slaap weer veel vruchtwater was verloren. Ik was zo kapot dat ik er toen niet eens wakker van was geworden....             
De verpleegkundige die er op dat moment was gaf aan dat ik anders nu maar even direct moest gaan douchen, zodat ik dat ook weer had gehad. Ondertussen kon zij het bed verschonen. Na het douchen mocht ik even wat eten en drinken. Een bakje thee en een beschuitje en meer niet. Want ik moest wachten tot de arts langs kwam nadat ik weer aan de ctg had gelegen. Want wie weet zou de kleine man die dag al gehaald moeten worden. Gelukkig zag de ctg er goed uit en mocht ik daarna gewoon eten, want man oh man wat had ik een zin in eten!

Die dag was het verder allemaal rustig en verloor ik ook amper vruchtwater.           
Door het verliezen van zoveel vruchtwater was mijn buik ook enorm geslonken, wat mij eindelijk na al die tijd weer wat adem gaf en de pijn aan mijn ribben en rug stukken minder was. Aan het einde van de dag was ik toch was ongerust en seinde de verpleegkundige in dat ik graag nog een extra ctg wou omdat ik de kleine man de hele dag nog niet had gevoeld. Rond 20.00 uur kreeg ik de ctg en was zijn hartslag wel ineens stukken vlakker dan die van de ochtend. Volgens de gynaecoloog, die door de verpleegkundige was opgeroepen om het toch even extra te checken, kwam dat door de longrijpingsprikjes waar ze schijnbaar heel rustig van kunnen worden. Zijn hartslag was nog niet dusdanig rustig dat ze hem per direct wouden halen. Ik moest mij dus niet al teveel zorgen maken en kon daardoor ook met een gerust hart gaan slapen. Althans ik dacht dat ik lekker kon gaan slapen, maar de verpleegkundige van de nachtdienst wou dat ik nog even mijn suiker prikte. En ja hoor, die was natuurlijk veelste hoog.... Dit was een gevolg van de longrijpingsprikjes, waar ik dus geen invloed op had. Maar ze wilde daardoor wel een extra ctg op dat moment, want de kleine man kon er wel last van hebben. Na die extra ctg kon ik toch eindelijk met een gerust hart gaan slapen, want hij had er geen last van dacht ik........

Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin