‘Ohnee! echt waar? zijn ze gebroken??’
In de
voorjaarsvakantie zijn we even naar IJsselmuiden geweest waar ze in de sporthal
allemaal springkussens en dergelijke hadden neergezet voor de kids tijdens de vakantie. Hartstikke leuk natuurlijk, kon Mylan zich even uitleven daar! Mark was
deze week nog vrij dus gingen we met z'n 3en die kant op.
Ik was natuurlijk
sowieso nog afhankelijk van anderen, gezien het nog maar 2 weken geleden was
dat ik een keizersnee had gehad. Mijn ouders
zouden ook nog komen met de kids van mijn zusje en mijn schoonzus met haar beide
kids. hartstikke gezellig! We waren er
al om 10 uur in de ochtend en toen was het al behoorlijk druk. We zijn maar op
de tribune gaan zitten, daar was het was rustiger. Want al die
drukte vloog mij af en toe nog best wel aan....
Ik merkte op
een gegeven moment dat ik er toch niet lekker zat.
Het was er erg druk en ik
vond het lastig dat ik Mylan niet continu zag. Ik kreeg van binnen ineens een
beangstigend gevoel, merkte ik op. De angst dat er iets zou gebeuren met Mylan.....
Nou dit ken ik totaal niet van mezelf! Ik ben, al
zeg ik het zelf, best een relaxte moeder normaal. Maar merk dat sinds het
overlijden van Sylvan er af en toe scenario's door mijn hoofd vliegen dat Mylan
ook iets overkomt. Nou weet ik
dat het overlijden van Sylvan nog enorm vers is, maar vind het soms lastig om
met die gedachtes om te gaan. Net zoals de
gedachtes die ik daar kreeg toen ik enorm veel moeders zag met kinderwagens en
kleine baby's....'waarom is ons dit afgenomen?' 'waaraan hebben we dit verdiend?'
ik had zo graag ook vol trots rond gelopen met onze kleine Sylvan in een
kinderwagen of lekker veilig in mijn armen. Maar helaas mocht het niet zo
zijn..... Waarschijnlijk
hoort het bij het stukje rouw en verwerken van wat er allemaal op ons af is
gekomen de afgelopen periode.
Want wat is er nou eigenlijk allemaal gebeurt de afgelopen periode.....
Donderdag 30 januari
Deze dag hadden wij weer een afspraak bij de gynaecoloog-perinatoloog voor een echo om te kijken hoe het met onze kleine ging. Hij "zwom" nog lekker rond in mijn buik en had het verder nog prima die dag.Tijdens de echo werd alles weer grondig gecheckt en wederom werd er niks anders gevonden dan het vocht wat in de borstholte zat. Het was gelukkig ook amper toe genomen, dus dat was positief op dat moment. De gynaecoloog gaf wederom aan dat ik nog steeds enorm veel vruchtwater had en de vliezen echt elk moment zouden kunnen breken. Ondertussen hadden we daarvoor ook uitslag gekregen van de 2e test van de vruchtwaterpunctie en ook daar werd niks in gevonden! Na de echo hebben we een datum geprikt voor de geplande keizersnee rond de 36 weken, gezien ik het fysiek niet zou trekken om te moeten wachten tot de 38 weken. Dinsdag 18 februari zou de dag worden dat Sylvan gehaald zou worden....Mylan zou de nacht van donderdag op vrijdag bij mijn ouders slapen om mij te ontlasten. Gezien hij de volgende dag een studiedag had en ik het niet trok om hem de hele dag om mij heen te hebben.
Donderdagnacht 4.00 uur.....
Alsof het zo
moest zijn, omdat Mylan toevallig die nacht bij opa en oma sliep, braken die
nacht mijn vliezen rond 4.00 uur.....Ik werd
wakker omdat ik een 'plopje' voelde toen ik mij omdraaide en daarna het
vruchtwater voelde stromen.
Ik maakte
Mark wakker en zei dat mijn vliezen waren gebroken. Mark schrok wakker en heb
ik nog nooit zo snel uit bed zien gaan! 'Ohnee! echt
waar? zijn ze gebroken??' stamelde Mark uit en ik zei dat ik direct ging bellen
naar spoed verloskunde zoals afgesproken. Ondertussen
pakte Mark de laatste spullen voor mij en hem die we nodig hadden in. De
vluchtkoffer had ik al klaar staan vanaf week 30, dus het waren nog even wat
laatste dingetjes die erin moesten.
De ambulance
was er al vrij snel, ik moest alleen nog wel de trap aflopen om naar de
brancard te gaan. 'kan dat
wel?' zei ik tegen de ambulanceverpleegkundige 'straks loop ik leeg?' maar
volgens haar kon het prima en ik moest maar op haar vertrouwen. En inderdaad
ik liep de trap af maar gek genoeg gebeurde er helemaal niks.... Binnen no
time lag ik in de ambulance en gingen we met blauwe zwaailampen de weg over met
een rotvaart. Mark moest erachteraan rijden met de auto. Gelukkig was het
midden in de nacht en lag iedereen te slapen....
Aangekomen bij het ziekenhuis werd ik zo snel mogelijk naar de afdeling verloskunde gebracht en stond er 3 man sterk in de kamer om alles te "installeren" bij mij. Ik werd direct aan de ctg gelegd om te kijken hoe de kleine het deed.Gelukkig had hij het nog prima bij mij, dus geen zorgen op dat moment betreft onze kleine man. Nadat ik "geïnstalleerd" was aan alle toeters en bellen kreeg ik het eerste longrijpingsprikje. Ik was toen nog maar 33 weken en 4 dagen zwanger, dus ze wilden zoveel mogelijk zijn longen proberen te laten rijpen. Gelukkig had ik nog geen ontsluiting en nog geen weeën, maar om het zo lang mogelijk uit te stellen werd ik direct aan de weeënremmers gelegd. Toen ik de prik kreeg dacht ik dat het wel mee viel en zei; 'oh is dat alles, ik voelde het niet eens?' maar toen zei de verpleegkundige dat het vervelende ging komen bij het inspuiten en het moment dat ze dat deed werd het mij even teveel allemaal. Het zweet brak mij uit en ik werd niet lekker en alles begon te draaien 'haar bloeddruk daalt snel!' gaf een verpleegkundige aan en ze zei tegen mij; 'je kunt elk moment flauw vallen!' Gelukkig handelden ze enorm snel en werd er een extra infuus geprikt om mij zo snel mogelijk vocht toe te dienen en werden er nog wat andere handelingen gedaan om mijn bloeddruk weer te laten stijgen. Gelukkig viel ik niet flauw en steeg mijn bloeddruk redelijk snel weer, maar had ik wel even nodig om hiervan bij te komen.
Toen ik
eenmaal aan alle kanten was gecheckt werd ik verplaatst van de verloskundige
afdeling naar de obstetrische high care. Eenmaal daar
aangekomen werd ik goed in de gaten gehouden en mocht ik niet al teveel. Alleen van
bed om naar de wc te gaan en verder niet....alles om er maar voor te zorgen dat
er geen weeën zouden komen.
Die
vrijdagavond dacht ik eindelijk lekker te kunnen gaan slapen rond 22.00 uur,
maar dacht mijn vruchtwater daar anders over.... Toen ik
eenmaal ging liggen ging alles van onderen weer stromen. Echt een heel vreemd
gebeuren, want het lijkt net of je incontinent bent....je houdt het gewoon echt
niet tegen!
Dat ging zeg
maar door tot 2.30 uur in de nacht na tig keer naar de wc te zijn geweest en de
verpleegkundigen mijn bed een aantal keer hadden verschoond en de kamer hadden
gedweild. In die
tussentijd had ik ook alweer een tijd aan de ctg gelegen omdat ik steeds meer
harde buiken kreeg die pijnlijker werden en steeds sneller op elkaar kwamen. Daarvoor
kreeg ik naast het infuus met weeënremmers ook nog 2 keer een extra snel
werkende weeënremmer die ik oraal moest innemen. Later werd
er ook nog een echo gemaakt om te kijken hoe de kleine lag en of hij al meer
was ingedaald. Tevens moest er inwendig gecheckt worden of ik misschien al
ontsluiting zou hebben. Gelukkig was dit nog niet zo.....Eindelijk
kon ik dan rond een uur of 3 gaan slapen om uiteindelijk rond 5 uur al weer
wakker te worden gemaakt omdat ik het 2e longrijpingsprikje moest
hebben. Ik werd
wakker in een drijfnat bed omdat ik tijdens de 2 uren slaap weer veel
vruchtwater was verloren. Ik was zo kapot dat ik er toen niet eens wakker van
was geworden....
De
verpleegkundige die er op dat moment was gaf aan dat ik anders nu maar even
direct moest gaan douchen, zodat ik dat ook weer had gehad. Ondertussen kon zij
het bed verschonen. Na het
douchen mocht ik even wat eten en drinken. Een bakje thee en een beschuitje en
meer niet. Want ik moest wachten tot de arts langs kwam nadat ik weer aan de
ctg had gelegen. Want wie weet zou de kleine man die dag al gehaald moeten
worden. Gelukkig zag
de ctg er goed uit en mocht ik daarna gewoon eten, want man oh man wat had ik
een zin in eten!
Die dag was
het verder allemaal rustig en verloor ik ook amper vruchtwater.
Door het
verliezen van zoveel vruchtwater was mijn buik ook enorm geslonken, wat mij
eindelijk na al die tijd weer wat adem gaf en de pijn aan mijn ribben en rug
stukken minder was. Aan het
einde van de dag was ik toch was ongerust en seinde de verpleegkundige in dat
ik graag nog een extra ctg wou omdat ik de kleine man de hele dag nog niet had
gevoeld. Rond 20.00
uur kreeg ik de ctg en was zijn hartslag wel ineens stukken vlakker dan die van
de ochtend. Volgens de gynaecoloog, die door de verpleegkundige was opgeroepen
om het toch even extra te checken, kwam dat door de longrijpingsprikjes waar ze
schijnbaar heel rustig van kunnen worden. Zijn hartslag was nog niet dusdanig
rustig dat ze hem per direct wouden halen. Ik moest mij dus niet al teveel
zorgen maken en kon daardoor ook met een gerust hart gaan slapen. Althans ik
dacht dat ik lekker kon gaan slapen, maar de verpleegkundige van de nachtdienst
wou dat ik nog even mijn suiker prikte. En ja hoor, die was natuurlijk veelste
hoog.... Dit was een
gevolg van de longrijpingsprikjes, waar ik dus geen invloed op had. Maar ze
wilde daardoor wel een extra ctg op dat moment, want de kleine man kon er wel last
van hebben. Na die extra
ctg kon ik toch eindelijk met een gerust hart gaan slapen, want hij had er geen
last van dacht ik........