'Till it happens to you'

Zoals de tekst al zegt in het liedje van lady gaga 'je weet niet hoe het voelt, als je het zelf niet hebt meegemaakt'

Dit maakt het soms zo ongelooflijk moeilijk en eenzaam merk ik wel. Omdat de meeste mensen om je heen het godzijdank niet hebben meegemaakt, maar daardoor ook geen idee hebben wat het allemaal met je doet. De enige die het echt begrijpen zijn lotgenoten waar ik veel contact mee heb. Die voelen echt die ongelooflijke diepe pijn, die tot in je ziel gaat....

Wat het ook eenzaam maakt, is dat mensen er bijna niet naar durven te vragen...Nouja, een handjevol mensen dan en die zijn dan ook echt super belangrijk voor mij! En veel bekenden die je van vroeger kent en die wel eens via de chat vragen hoe het met je is. Dank daarvoor, je hebt geen flauw idee hoe ontzettend fijn en belangrijk dat voor mij is! Maar de meerderheid gaat je nog steeds het liefst uit de weg of vragen het puur uit beleefdheid, maar willen het echte verdrietige verhaal eigenlijk niet horen. Tenzij het over leuke dingen gaat, dan ineens heb je hun aandacht en staan ze met je te kletsen. Ik weet het, ik omschrijf het nu best hard, maar het is wel de realiteit.....

Ik merk dat de dood gewoon niet geïntegreerd is in ons leven, dat we er niet mee opgegroeid zijn, dat we er eigenlijk niks over leren. Jammer eigenlijk, want het is iets wat dagelijks speelt in onze maatschappij. We zouden daar gewoon les in moeten krijgen op school, zodat iedereen er open over leert te praten en het meer als onderdeel van ons leven gaat zien.

Voor nu moet ik daar toch echt mijn eigen weg in zien te vinden. Een weg die gaat als de zee met vele hoge vloedgolven. Die hoge vloedgolven zullen op den duur steeds meer af gaan nemen en steeds minder vaak terug komen.

Ik hoop, door wat ik deel, een aantal mensen te bereiken om er eens over na te denken hoe ze zelf omgaan met de dood, of met mensen die te maken hebben met de dood. Dat het niet erg is dat iemand verdrietig is. Dat die emoties er mogen zijn en dat die gevoelens niet getroost hoeven te worden met opbeurende woorden, die vaak juist het tegenovergestelde doen. Want zulk groot verdriet kun je eigenlijk niet troosten met woorden, maar vooral met erkenning. Erkenning van het grote verdriet wat er is, erkenning van de gevoelens die iemand heeft. Je mag best zeggen dat het vreselijk is, want dat is het natuurlijk ook als je je eigen kind verliest.

Wij zijn nu iets meer dan een jaar verder en zitten nog volop in het proces. Het gaat met ups en (soms enorme) downs, maar de ups zijn steeds vaker aanwezig. Maar de liefde voor Sylvan, die is bij ons altijd aanwezig💙 Want wat hij ons geschonken heeft is een heel andere kijk op het leven. Wees dankbaar voor wat je hebt en probeer te genieten van alle kleine dingen om je heen. Want er is zoveel meer moois om ons heen dan we vaak zien!🙏😘

Ps: aan de hand van een filmpje heb ik deze tekst geschreven. Helaas kon ik die hier niet uploaden en kun je hem alleen bekijken op mijn Instagram:  uit_naam_van_sylvan