'waar heb ik dit toch allemaal aan verdiend??'

Vanaf het moment dat Sylvan er was is alles helemaal in een rollercoaster gegaan voor mijn gevoel. Alles was nog steeds ontzettend onzeker en we werden enorm geleefd met de dag. Ik heb gemerkt dat ik alles wat gebeurd is voordat Sylvan werd gehaald zo voor de geest kan halen tot in details. Maar alles wat na die tijd is gebeurd soms één grote waas is voor mij. Ik haal momenten, tijden, dagen en gebeurtenissen door elkaar. Waarschijnlijk ook omdat ik zelf ook moest herstellen zowel lichamelijk als geestelijk. En dan spelen al die hormonen natuurlijk ook een grote rol!

De eerste keer naar de nicu

Nadat Sylvan was gestabiliseerd op de nicu kon ik eindelijk vanaf mijn kamer naar hem toe. Ik werd erheen gereden in mijn bed door de verpleegkundige en mijn man. Terwijl we door de gang reden voelde ik mij bekeken door iedereen die daar ook liep. Ik was ergens natuurlijk liever veilig op de kamer gebleven met Sylvan bij mij, zonder al die mensen om me heen die geen idee hadden waar we doorheen moesten gaan. We kwamen er aan en moesten desinfecteren voordat we naar binnen gingen. Want er liggen natuurlijk meerdere kinderen die erg kwetsbaar zijn en vaak geen virusje of iets dergelijks kunnen verdragen. Ik werd naar de hoek gereden waar Sylvan lag en met bed en al naast hem neergezet zodat ik goed bij hem zou kunnen. We waren natuurlijk enorm voorbereid door de artsen hoe hij erbij zou komen te liggen en toch schrok ik en deed het mij zo ontzettend pijn om ook Sylvan zo te moeten zien liggen aan de toeters en bellen.

OOK?? Ja ik zeg ook omdat ook Mylan bij de geboorte helaas aan de toeters en bellen in de couveuse moest liggen omdat hij zo ziek was met de geboorte vanwege de groep b streptokokken. Ik werd toen dezelfde dag, nadat ik per direct door de verloskundige werd doorgestuurd naar het ziekenhuis met 37 weken, ingeleid vanwege pre-eclampsie en de volgende dag is Mylan ook gehaald met een keizersnee omdat ik het niet meer trok en ze ook geen risico's wilden nemen vanwege de pre-eclampsie. Mylan heeft toen 2 weken in het ziekenhuis gelegen omdat hij echt enorm ziek was en aan de antibiotica moest om ervoor te zorgen dat hij geen schade zou overhouden van de gbs. Gelukkig waren ze er toen heel snel bij na de geboorte toen ze merkten dat er iets niet goed was bij Mylan. Er werd ontzettend snel gehandeld en een paar uur nadat hij geboren was werd hij al bij ons weggehaald en naar de kinderafdeling gebracht. Gelukkig is alles goed gekomen en is Mylan hartstikke gezond en zijn wij zo ontzettend trots op onze jongen op hoe hij het maar allemaal doet. Want hij draagt helaas al zo'n bagage met zich mee voor zijn leeftijd.......

Toen hij 1,5 jaar was is hij nog een keer enorm ziek geweest met een heftige luchtweginfectie en werd hij opgenomen in het ziekenhuis voor een week. Het overlijden van Mark zijn ouders 5 dagen na elkaar. Waarbij we hem toen bewust betrokken hebben van de kisten dichtmaken tot aan de crematie en het uitstrooien van hun as. Hij was toen 2,5 maar weet nog goed te vertellen dat pake en beppe in de kist lagen en ze het deksel erop hebben gedaan. De kanker van mijn vader. Die gelukkig voor nu onder controle is, maar wel altijd een bepaalde spanning met zich mee blijft brengen. Het lange wachten voor hem op een broertje of zusje die hij zo graag wou, waarbij het helaas niet vanzelf mocht gebeuren en we de hulp nodig hadden van de fertiliteitskliniek. En dan eindelijk zou hij grote broer worden en kon hij niet wachten tot het zo ver zou zijn, maar helaas word zijn bagage wederom gevuld met enorm veel verdriet.....

Het vele verdriet waar ook Mark en ik onze bagage mee hebben moeten vullen de afgelopen jaren. Ik heb hier vooral erg veel moeite mee gehad en heb gemerkt dat het mij enorm heeft doen veranderen als persoon. Ik ben veel steviger in mijn schoenen komen te staan. Ben hele andere prioriteiten gaan stellen en kan mij niet meer zo druk maken om hele kleine stomme dingen waar ik mij altijd ontzettend druk om kon maken. Wat jammer eigenlijk dat er zoveel heftige gebeurtenissen nodig zijn om je steviger in je schoenen te laten staan. Dat je dan pas ineens veel bewuster gaat leven en alle belangrijke en onbelangrijke dingen beter gaat scheiden van elkaar. Nadat we het slechte nieuwe kregen bij de 30 weken heb ik heel veel gepraat hierover met vooral mijn ouders. En natuurlijk ook met Mark en met broers en zussen en vrienden. We hebben veel gehuild met elkaar en veel gepraat over wat er nou allemaal speelde op dat moment. Eén van de gedachten waar ik toen veel mee liep en keihard snikkend en snotterend uitsprak naar mijn ouders terwijl we aan de keukentafel zaten was; 'waar heb ik dit toch allemaal aan verdiend??' Mijn vader ging op dat moment intens met mij mee huilen en gaf aan dat hij ook met die gedachtes heeft rond gelopen. Je weet dat het niet zo is, dat je het nergens aan hebt verdiend, maar dat je gewoon ontzettend veel pech hebt gehad ofzo. Maar dan ook echt ontzettend veel pech...... In het prille begin van mijn zwangerschap van Sylvan kwam er ineens ook ontzettend veel angst bij mij naar boven. Waarschijnlijk onverwerkt verdriet van wat er allemaal was gebeurt tijdens de geboorte van Mylan. Ik kon niet echt genieten in het begin en leefde van echo tot echo.... Heb toen al veel gehuild omdat het hele gebeuren van Mylan dus weer naar boven kwam bij mij. Dit heb ik ook al vroeg uitgesproken bij de verloskundigen die mij daar gelukkig direct bij hielpen. We hebben een gesprek gehad bij een gynaecoloog in het ziekenhuis om het te hebben over de keuze die ik had. De natuur zijn gang laten gaan en vaginaal proberen (eventueel na inleiding) te bevallen of een geplande keizersnee. Voor mij voelde het als kiezen tussen twee kwaden gezien de geschiedenis met Mylan. Er werd een kansberekening gemaakt aan de hand van wat er allemaal bij Mylan was gebeurd en onze vragen werden besproken en beantwoord. Voor zover dat kon natuurlijk. En verder kon ik extra op controle komen bij de verloskundige wanneer ik het maar nodig had. Gelukkig kreeg ik in de loop van de zwangerschap steeds meer rust en vertrouwen in alles. Helemaal na de goede 20 weken echo. Helaas werd die rust en vertrouwen bruut verstoord door de 30 weken echo.....Ik heb dus helaas maar 10 weken echt kunnen genieten van mijn zwangerschap.

Maar goed, ik ben nogal afgedwaald in mijn verhaal....Ik zal dus verder gaan bij het moment dat we voor de eerste keer naar Sylvan gingen op de nicu.

Terwijl ik dus naast Sylvan werd gezet met bed en al en dus die gedachtes door mijn hoofd gingen van 'waarom ook Sylvan?' brak ik en kwam er een enorme waterval van tranen.... Zo'n klein kwetsbaar mannetje wat daar ligt te vechten voor zijn leven aan al die snoeren en draadjes met al die grote machines om hem heen die continu piepen en alarm signalen geven. Zoiets hoor je gewoon als ouder zijnde niet mee te mogen maken als je net een kind hebt gekregen.... Het breekt je hart in duizend stukken en maakt jou op dat moment ook erg kwetsbaar. Ik raakte Sylvan voorzichtig aan en vond het enorm eng door al die draden die om hem heen lagen. Ik was bang dat ik iets zou aanraken waardoor ik iets los zou trekken en het voor hem een gevaar op zou leveren. De verpleegkundige gaf aan dat dat niet zomaar kon gebeuren en dat het voor Sylvan heel goed zou zijn om te voelen dat zijn mama aanwezig was. 'dus raak hem maar lekker aan, laat maar voelen dat je er bent mama' zei de verpleegkundige. Ze gaf mij iets meer vertrouwen, maar toch bleef ik het nog erg spannend vinden.

Op het moment dat ik hem aanraakte had ik er nog weinig gevoel bij. Het voelde niet als mijn kind en ik voelde mij ook niet echt mama. Ik had hem natuurlijk nog helemaal niet vast gehouden en nog amper gezien. Sylvan werd ook nog eens in slaap gehouden om hem rustig te houden en omdat dat beter zou zijn voor zijn herstel. Hij reageerde dus zo goed als nergens op wat ik een erg vreemde gewaarwording vond en waardoor ik dus niet de reactie kreeg die ik in mijn hoofd had. Ik vond het erg lastig dat ik nog niks voelde en helemaal niet het idee had dat ik weer mama was geworden. De tweede dag na de keizersnee heb ik dit uitgesproken naar een verpleegkundige op de ohc. Ik heb haar huilend verteld dat ik hier heel erg mee worstelde en het mij zeer deed dat ik nog niks voor hem voelde. De verpleegkundige gaf aan dat dit heel logisch is gezien de situatie en dat heel veel moeders die hier liggen dit gevoel hebben als hun kind op de nicu ligt en niet bij de moeder zelf. Ze vroeg of ik graag met iemand hierover wou praten en ik gaf aan dat dat voor mij wel beter zou zijn gezien ik bij Mylan toen ook in de overlevingsstand heb gezeten en ik merkte dat ik daar nu weer in ging. Ze zou ervoor zorgen dat er een maatschappelijk medewerker voor mij zou komen om mee te praten.

Eenmaal terug op mijn kamer ging ik ook beginnen aan kolven omdat ik had aangegeven dat ik graag, als het eenmaal kon, borstvoeding wou gaan geven. Daarvoor moest ik gaan zitten en gezien ik een paar uur geleden net een keizersnee had gehad was dat wel even zoeken naar een zo pijnloze mogelijke houding. Die houding eenmaal gevonden kon ik beginnen met kolven om de boel op gang te brengen. Want Sylvan was nou eenmaal te vroeg geboren en ik had een keizersnee gehad, dus alles moest gestimuleerd worden. Na het kolven ben ik nog een even blijven zitten omdat het op dat moment wel goed voelde. Maar na een tijdje begon ik steeds meer pijn te voelen en ging dat steeds meer in steken door de wond heen. Op een gegeven moment werd het steeds heftiger waardoor ik ging huilen en daar niet mee kon ophouden omdat het zo ontzettend zeer begon te doen. Ik drukte op de bel om de verpleegkundige te roepen. Toen zij er eenmaal was had ik zoveel pijn dat ik helemaal overstuur werd en er niet mee op kon houden. Terwijl dat juist ervoor zorgde dat ik nog meer pijn had. Ik probeerde mijzelf rustig te krijgen en de verpleegkundige en Mark probeerden hetzelfde, maar het lukte mij echt niet omdat ik door de grond ging van de pijn. Uiteindelijk werd besloten om mij morfine te geven tegen de pijn en gelukkig zakte het daarna eindelijk weg de pijn. Want het was echt niet te doen! Helaas zorgde de morfine ook voor bijwerkingen en de bijwerking die ik voornamelijk had was dat ik enorm suf en draaierig werd. Ik heb nog nooit drugs gehad, maar kon mij ineens voorstellen hoe het voelde om drugs te gebruiken. Wat een troep! De wereld draaide om mij heen en ik kon totaal niet focussen op iets of iemand. De verpleegkundigen en artsen die daarna allemaal aan mijn bed kwamen met informatie kon ik niet echt volgen en ook niet aankijken omdat mijn ogen alle kanten op gingen. Sommigen moesten lachen omdat ik er zelf grapjes over maakte als ze hun best deden om mij iets te vertellen. Het duurde wel 2 dagen voordat die troep mijn lijf weer uit was en ik weer mijzelf werd. Gelukkig hielp het wel tegen de pijn en knapte ik lichamelijk al redelijk snel op voor een keizersnee.