‘Wanneer wordt hij gehaald dan?’

2-2-2020

Zoals elke morgen werd er een ctg gemaakt om te kijken hoe de kleine man het bij mij had. Alles werd aangesloten en ik moest voor een half uur aan de ctg.                           
Binnen no time stond er ineens een gynaecoloog in mijn kamer die kwam melden dat ik nog langer aan de ctg moest, omdat ze zijn hartslag toch wel erg vlak vonden. Van binnen schrok ik toch wel even. Want gisteren was alles toch ok en kwam het toch door de longrijpingsprikjes?? Nadat ik iets langer nog aan de ctg had gezeten kwam dezelfde gynaecoloog al snel weer binnen en gaf aan dat de baby zo snel mogelijk gehaald zou worden, omdat ze zijn hartslag te vlak vonden en niet langer wilden wachten. 'Wanneer wordt hij gehaald dan?' vroeg ik en de gynaecoloog gaf aan dat er nu nog iemand geopereerd werd en zodra die klaar was ze het hele team gingen voorbereiden voor de operatie. Want gezien de medische situatie van het vocht in de borstholte moest er nogal wat medische staf paraat staan om Sylvan zo snel mogelijk stabiel te krijgen aan de beademing om daarna dus de drains in te kunnen brengen. Ik werd klaar gemaakt door de verpleegkundige voor de keizersnee en moest wachten tot we die kant op konden.

Binnen korte tijd werd ik naar de voorbereidingsruimte gebracht en werd ik klaar gemaakt voor de operatie. Terwijl ik daar lag kwamen er elke keer mensen naar ons toe van de medische staf om zich voor te stellen en hun verhaaltje te doen over wat ze gingen doen bij mij of Sylvan. Op een gegeven moment kwamen de neonatologen binnen die Sylvan zouden helpen vlak na de geboorte. Ze stelden zich voor en gingen nogmaals vertellen wat ze zouden gaan doen.            De neonatoloog zei; 'Zoals jullie bekend was zouden we plan A gaan uitvoeren. En dat was hem aan de navelstreng intuberen om hem vervolgens, als hij stabiel genoeg is, van de navelstreng af te halen en hem dan de drains in te brengen in een andere ruimte. Maar wij hebben het er nogmaals over gehad en gaan toch voor plan B. Dat betekend dat we hem toch wel direct van de navelstreng af zullen halen, omdat wij denken dat de kleine tijdswinst die we ermee bereiken en de beperkte ruimte die wij hebben niet zwaarder zal wegen dan als we hem eraf zullen halen.' Ik zei tegen haar dat hun er alle verstand van hebben en dat ik het maar over mij heen liet komen. Ondertussen moest ik lang wachten voordat ik naar de ok werd gebracht, want er moest nogal veel klaar gezet worden voor de operatie.

De verpleegkundige, die met ons mee was van de ohc, vroeg op een gegeven moment aan ons of we al wisten of het een meisje of jongen was. 'het is een jongen!' gaven wij beiden trots aan 'en we noemen hem Sylvan, met een y' want net zoals bij Mylan word er nog vaak een i gebruikt in zijn naam, dus we gaven dat maar even extra goed aan dat dat nergens verkeerd mocht komen te staan. Vanaf dat moment was de naam bekend en werd hij dus ook door iedereen bij naam genoemd. Op een gegeven moment kwam er een verpleegkundige binnen die gewoon wat op kwam halen vanuit de voorbereidingskamer. De verpleegkundige die met ons mee was vanaf de ohc vroeg aan haar of ze weer terug ging naar de ohc. 'ja ik moest alleen even wat ophalen, maar wat kan ik voor je doen?' gaf ze aan. En de verpleegkundige die met ons mee was gaf haar een briefje waarop Sylvan zijn naam stond en benadrukte de y in de naam. Waarop wij voor de grap, tegen degene die het briefje mee nam, zeiden; 'ja en oh wee als er straks een i staat!' en toen vroeg ik aan haar 'hoe heet je?' ze zei hoe ze heette en ik gaf voor de grap aan dat we wisten bij wie we moesten wezen als de naam ergens verkeerd geschreven zou staan. Lachend, als een boer met kiespijn, liep ze weg om haar taak te volbrengen waarbij ze waarschijnlijk nu toch wel enige druk voelde.

Na een tijdje kwam één van de neonatologen weer naar ons toe met een mededeling. 'uhm er was enige verwarring in de ok en zoals ik net had aangegeven dat we voor plan B zouden gaan, gaan we toch voor plan A.' Ik was enigszins in de war en vroeg daarom waarom ze nou toch weer voor plan A gingen? 'ja goeie vraag zegt ze' waarschijnlijk had ze niet verwacht dat ik daarop zou reageren omdat ik eerder had gezegd dat hun er verstand van hebben en ik het maar over mij heen zou laten komen. 'Eigenlijk omdat er verwarring was in de ok, omdat we daar met zoveel mensen staan en de meerderheid op plan A voorbereid is. Vandaar dat we toch maar voor plan A gaan' Ik nam het maar voor lief en ging er maar vanuit dat dat dan het beste zou zijn gezien ze daar er toch echt allemaal meer verstand van hebben.

Na enige tijd wachten was de ok voorbereid en het hele team was er klaar voor en werd ik er naartoe gereden. Vanaf het bed moest ik overschuiven naar de operatietafel en vroegen ze of me dat zelf nog lukte. 'ik maak wel even een saltotje' zei ik voor de grap. En ze gaven lachend aan dat ze dat nog wel een keer wilden zien. Ik werd voorbereid voor de ruggenprik en gelukkig viel mij dat reuze mee. De verdovingsprik vond ik vervelender dan de ruggenprik zelf. Ik werd aan de toeters en bellen geïnstalleerd om mij in de gaten te houden en terwijl ik voelde dat mijn verdoving langzaam begon in te werken werd mijn buik ook voorbereid voor de keizersnee. Toen eenmaal alles en iedereen er klaar voor was gingen ze testen of mijn verdoving goed en volledig was ingewerkt zodat ze konden beginnen. Het is en blijft een rare gewaarwording, want je voelt geen pijn. Maar je voelt wel dat ze aan je trekken en duwen en aardig wat kracht moeten gebruiken om de baby eruit te kunnen krijgen.

Terwijl ze bezig waren met de keizersnee werd ik steeds benauwder en moest ik voor mijn gevoel moeite doen om adem te halen en gaf dat dus aan. De anesthesiemedewerker zei; 'je verdoving trekt omhoog en heeft waarschijnlijk je middenrif uitgeschakeld waardoor je moeite moet doen om adem te halen. Maar maak je maar geen zorgen je zuurstofgehalte is prima' Ik dacht van binnen: die heeft niet goed gekeken ofzo, want ik kan voor mijn gevoel amper adem halen! Terwijl ze dus druk bezig waren met mij om Sylvan eruit te krijgen moest ik mij enorm focussen op mijn ademhaling omdat ik anders bang was dat ik ging hyperventileren ofzo. Gelukkig lukte mij dat aardig, maar kon ik niet wachten tot die verdoving weer uitgewerkt was en ik weer normaal kon ademhalen.

Binnen korte tijd was Sylvan eruit en gaf hij een hele korte kreet terwijl ze hem heel snel via het luikje in het doek lieten zien aan mij. Die kreet vond ik zo ontzettend fijn om te horen en gaf mij enigszins geruststelling op dat moment omdat ik had verwacht dat ik helemaal niks zou horen. Sylvan werd, volgens afspraak, direct geïntubeerd terwijl hij nog aan de navelstreng zat en gelukkig verliep dit soepel. Hij was vrij snel stabiel voor dat moment en werd van de navelstreng afgehaald en naar de andere ruimte gebracht om de drains in te brengen en hem verder te stabiliseren. Mijn man is mee gegaan met Sylvan terwijl ik weer gehecht werd en uiteindelijk weer terug op het bed werd geschoven om naar de recovery te worden gebracht om te wachten tot de ruggenprik was uitgewerkt.

Na enige tijd wachten werd Sylvan in de couveuse bij mij langs gereden op de recovery zodat ik hem eindelijk kon zien en aanraken. Ik vond het een fijn moment, maar ook best wel even lastig omdat ik hem helemaal niet vast kon houden... Terwijl ik mijn hand op zijn hoofdje legde in de couveuse zei een verpleegkundige; 'kijk eens hoe hij reageert op jou mama, zijn saturatie (zuurstof gehalte) gaat van 88 naar 97!' Dat gaf mij wel een fijn gevoel dat hij zo reageerde op mijn aanwezigheid. Sylvan werd even later naar de nicu gebracht zodat ze hem daar op zijn plekje konden leggen om hem verder te stabiliseren. En toen mijn verdoving eenmaal uitgewerkt was werd ik naar mijn kamer gebracht op de ohc.

Nou en daar lag ik dan op de kamer zonder kind en met toenemende pijn vanwege de keizersnee....